Δεν είναι ψέματα....Ο Γιάννης έφυγε....

Χαιρετιζόμασταν στο δρόμο συχνά και για πολλά χρόνια, μικρή η τοπική μας κοινωνία, μια γειτονιά....

Το ποδόσφαιρο μας έφερε ακόμα πιο κοντά, μας έκανε φίλους..

Πάει καιρός....

Από τότε αμέτρητα απογεύματα  και πρωινά της Κυριακής, απολάμβανα τον καφέ μου και τη παρέα του παρακολουθώντας τα παιδιά μας να μαθαίνουν ποδόσφαιρο...

Για τον καθένα, η παρουσία του Γιάννη ήταν απόλαυση...

Πολεμιστής της ζωής, έδινε μάχες καθημερινές στη δουλειά του, στους σχοίνους του και απολάμβανε με τη σειρά του τις νίκες του, εξαργυρώνοντάς τις με αγάπη...

Δεν υπάρχει άνθρωπος στο νησί που να μην λάτρεψε τον Γιάννη...

Η οικογένεια του πάνω από όλα και δίπλα της ο Κανάρης....

Δεν έλειπε από παιχνίδι του αγαπημένου του Κανάρη, με την ποδοσφαιρική ευτυχία να εμφανίζεται στο πρόσωπο του βλέποντας και καμαρώνοντας τον αγαπημένο του Δημήτρη, να φοράει πριν λίγα χρόνια τη κιτρινόμαυρη φανέλα...

Ο Γιάννης , ο άνθρωπος - χαμόγελο των γηπέδων και της ζωής...

Ο άνθρωπος που έχανε και χαμογελούσε...

Ο άνθρωπος που κέρδιζε και παρηγορούσε με το αψεγάδιαστο χαμόγελο του τον ηττημένο..

Ο Γιάννης που δεν πίκρανε ποτέ και κανέναν στο νησί, πίκρανε και δηλητηρίασε με μιας ολόκληρο το τόπο.

Από σήμερα τα ξημερώματα, ένας καλός φίλος, ένα παλικάρι δεν είναι πια μαζί μας....

Δεν είναι ψέματα...

Ο Γιάννης έφυγε....

Καλό σου ταξίδι φίλε....

Θα σε θυμόμαστε για πάντα...

Θα σε θυμόμαστε στα παιχνίδια της αγαπημένης σου ομάδας κι όταν ο Δημήτρης ΣΟΥ σκοράρει, θα κοιτάμε όλοι ψηλά προς τον ουρανό...

Θα κοιτάμε εσένα...

Και εσύ....

Θα μας χαμογελάς...

Γεια σου Γιάννη...

Γεια σου Φίλε μου...

Καλή αντάμωση....

Γιατί να είναι αλήθεια....