Η ποδοσφαιρική αντίσταση κατά των Nazi

Μικρές ποδοσφαιρικές ιστορίες αντίστασης στους Nazi.

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου η αντίσταση στους Γερμανούς και του συμμάχους τους ήταν έντονη. Ο καθένας αγωνιζόταν με ό,τι μπορούσε κι αυτό δεν ήταν πάντα τα όπλα. Αρκετές ιστορίες υπάρχουν και για την αντίσταση ποδοσφαιριστών στους κατακτητές, ιστορίες που με τα χρόνια έχουν μυθοποιηθεί. Από αυτές τις πράξεις αντίστασης σας παρουσιάζουμε τις 3 που κατά τη γνώμη μας αξίζει να σταθούμε.

Η θυσία της Ντιναμό Κιέβου



Προπολεμικά η Ντιναμό Κιέβου ήταν η κορυφαία ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης και μία από τις καλύτερες στην Ευρώπη. Με την απίστευτη τεχνική της, η ομάδα "μάγευε" όποιον τυχερό μπορούσε να τη δει. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου πολλοί παίκτες αυτής της ομάδας κρατούνταν σε στρατόπεδο έξω από την πρωτεύουσα της Ουκρανίας. Στο πλαίσιο της προπαγάνδας, οι Nazi αποφάσισαν να δώσουν ένα αγώνα-παρωδία με την μικτή ομάδα του στρατοπέδου, που ουσιαστικά ήταν η Ντιναμό. Φυσικά, ο αγώνας ήταν "στημένος" ώστε να νικήσει η ομάδα της αεροπορίας των Γερμανών. Στο ημίχρονο οι Ουκρανοί αποφάσισαν πως πρέπει να αγωνιστούν για τη νίκη και το έπραξαν. Οι Γερμανοί δεν άντεξαν την ντροπή και σαν αντίποινα εκτέλεσαν τους ποδοσφαιριστές της Ντιναμό. Η συγκεκριμένη ιστορία αποτελεί έμπνευση για την ταινία "Η μεγάλη απόδραση των 11", στην οποία έπαιξε ο Pele, ο Bobby Moore κι άλλοι ποδοσφαιριστές.

Στην ουσία αυτή η ιστορία είναι απλά ένα μύθος ή μάλλον πιο σωστά οι παίκτες της Ντιναμό δεν εκτελέστηκαν ποτέ, παρά τη νίκη τους. Κάποιοι από αυτούς σκοτώθηκαν μέσα στο στρατόπεδο, αλλά για τελείως διαφορετικούς λόγους. Μάλιστα πολλοί από τους παίκτες που συμμετείχαν στον αγώνα έζησαν για αρκετά χρόνια μετά τη λήξη του Πολέμου. Η ιστορία χρησιμοποιήθηκε από τους Σοβιετικούς, άλλαξαν προς όφελος του το τέλος κι έστησαν ένα μνημείο προς τιμή των "πεσόντων".

Η αυτοκτονία του "Mozart"



Μπορεί στις μέρες μας ακούγοντας το όνομα Αυστρία να μην μας προκαλεί καμία αίσθηση σε σχέση με το ποδόσφαιρο, αλλά τη δεκαετία του '30 η "Wunderteam" ήταν η κορυφαία ομάδα του κόσμου και πρώτο "βιολί" της ήταν ο Matthias Sindelar. Το 1938 οι Nazi προσάρτησαν την Αυστρία στη γερμανική επικράτεια. Οι αυστριακές ομάδες ποδοσφαίρου θα αγωνίζονταν πλέον στο γερμανικό πρωτάθλημα και θα γίνονταν ένωση των 2 εθνικών ομάδων κάτω από τη "σβάστικα". Για τον Εβραίο Sindelar, που μισούσε αφάνταστα του Nazi, ήταν η αρχή του τέλους. Ο "Mozart" του αυστριακού ποδοσφαίρου αντιστάθηκε με το μόνο τρόπο που γνώριζε. Στον αγώνα ένωσης των δύο ομάδων, που ήταν κανονισμένος να λήξει ισόπαλος, ο Sindelar έκανε πάρτι. Περνούσε όλη την άμυνα των Γερμανών και πετούσε επιδεικτικά τη μπάλα εκτός γηπέδου. Μάλιστα στο δεύτερο ημίχρονο έδωσε το τελειωτικό χτύπημα σκοράροντας και πανηγυρίζοντας μπροστά από την κερκίδα των επισήμων, γεμάτη με αξιωματικούς των "SS".

Δεν ξαναέπαιξε ποδόσφαιρο και λίγους μήνες αργότερα βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του. Οι Nazi τον "αυτοκτόνησαν" με την επίσημη εκδοχή να αναφέρει πως επέλεξε το γκάζι για να βάλει τέλος στη ζωή του.

Ένας αγώνας με μονοπόδαρους



Οι σύμμαχοι των Γερμανών ήταν το ίδιο σκληροί με τους Nazi. Οι Ιάπωνες αποδείχτηκαν ιδιαίτερα βάναυσοι, χρησιμοποιώντας απάνθρωπους τρόπους μαρτυρίων στους αιχμαλώτους. Μια ιστορία αναφέρει πως οι αιχμάλωτοι ήταν αναγκασμένοι να στέκονται επί ώρες στο ένα πόδι, βασανιστήριο που είχε ως αποτέλεσμα να αχρηστευτούν τα πόδια τους. Μάλιστα σε πολλούς ακρωτηριάζονταν το ένα πόδι για να σωθεί η ζωή τους. Οι Ιάπωνες για να διασκεδάσουν τις ήρεμες ώρες μακριά από τη μάχη, εμπνεύστηκαν από το ποδόσφαιρο ένα απάνθρωπο παιχνίδι. Η μόνη, αλλά τρομακτική διαφορά, ήταν πως οι παίκτες ήταν... μονοπόδαροι. Με αυτόν τον τρόπο χλεύαζαν τους αντιπάλους του. Όμως οι συμμετέχοντες στον αγώνα είδαν τη θετική πλευρά. Γι' αυτούς ήταν ένας αγώνας επιβίωσης κι ένας τρόπος να αποδείξουν πως παρέμεναν άξιοι, παρά τα τρομακτικά βασανιστήρια και τις κακουχίες.

Μιχάλης Νικολαΐδης