Τα πρώτα του γενέθλια....

 Τα πρώτα του γενέθλια γιορτάζει ετούτο το blog....

Ήταν η 4η μέρα, του Φλεβάρη, του περσινού του χρόνου που εμφανίστηκε στον ιντερνετικό γαλαξία με το πρώτο αναρτημένο ποστ υπογεγραμμένο από τον φίλο Chios Goals - Πάρη για να περάσει λίγο μετά σε μένα...

Για καιρό δεν είχα επισκεφθεί τα παλιά μου ποστ, για την ακρίβεια δεν συνηθίζω να ρίχνω δεύτερη ματιά, ούτε καν στα χθεσινά. Πήγα λοιπόν μια βόλτα και γύρισα, με περίεργα συναισθήματα...

Σκαλίζοντας λοιπόν το χρονικό της δημιουργίας τους κατέληξα στο συμπέρασμα πως τα περισσότερα post δείχνουν τα συμπτώματα της παιδικής ηλικίας ...ανωριμότητα, υπερβολικός ενθουσιασμός, αφέλεια....

Για μένα ήταν τόσο περίεργο το συναίσθημα της άμεσης αποδοχής του αναγνώστη, συν του ότι πίστευα ότι η αλληλεπίδραση μου μέσα από τη διαδικτυακή γειτονιά, στον ποδοσφαιρικό μας κόσμο ήταν ουσιαστική....

Στην αρχή νομίζεις ότι  σαν μπλογκερ έχεις πιάσει τον παππά από τα φρύδια, έτσι μέσα σε αυτόν τον διαδικτυακό παροξυσμό πίστευα πως η αναφορά στο ''κακό'' και στα πρόβλημα  θα φέρει λύση και πως η δημοσιοποίηση του ''καλού'' θα γεννήσει κι άλλα, πιο πολλά ''καλά'' ....

Τα πράγματα όπως φαίνεται ένα χρόνο μετά δεν ήταν έτσι.


Δεν είσαι έτοιμος να καταγράψεις και δεν ξέρεις να ξεχωρίζεις το ''καλό'' απ' το ''κακό'' από τη στιγμή που δεν ψάχνεις να βρεις τη πηγή τους...όταν βλέπεις το δέντρο και όχι το δάσος....
Το χειρότερο?... να ξέρεις τη πηγή, να 'χεις διαβεί το δάσος και να ξέρεις το κάθε του δέντρο την κάθε του πέτρα και εσύ να συνεχίζεις τον τυφλοσούρτη κουτουλώντας σε αυτά...

Η ανθρώπινη αλαζονεία ήταν , είναι και θα είναι η πηγή του κακού..
Η υπεροψία και  ο εγωκεντρισμός, η αδιαλλαξία και το δήθεν,  ωσάν μικρόβια έχουν μολύνει όλους μας, όλους όσους αποτελούν τον ποδοσφαιρικό μας κόσμο..
Δεν βλέπουμε πέρα από τη μύτη μας, το εγώ μας και το τώρα...Δεν υπάρχει αύριο, μόνο το τώρα, το σήμερα, η νίκη τη Κυριακή για τον πρόεδρο...αρκεί, η νίκη στα σφυρίγματα για το λαμόγιο-παράγοντα...αρκεί, μια ντρίμπλα και 10 λεπτά καλής μπάλας στα 90' για τις παιχτούρες ....αρκεί, ένα καλό ματς για τον μαυροκόρακα στα 30 που θα σφυρίξει μέσα στη σεζόν....αρκεί....και μόνο το αίσθημα της διοίκησης από τους διοικούντες....αρκεί.
Προτάσεις μηδέν. Όραμα μηδέν. Δεν υπάρχει αύριο.
Νιώθω συνένοχος στο όλο πανηγύρι....


Γράφω εδώ μέσα και τις περισσότερες των περιπτώσεων, είμαι ''μία από τα ίδια''...
Βλέπω ψηλά το αεροπλάνο και φωνάζω...''Αετός''!!!
Παιδικός ενθουσιασμός, αφέλεια,ανωριμότητα ή κάτι άλλο??


Βλέπω τον ελέφαντα να έρχεται από μακρυά και φωνάζω...''κατσίκα''!!!
Παιδικός ενθουσιασμός, αφέλεια,ανωριμότητα ή κάτι άλλο??

υ.γ 

( καθ' όλα συνδεδεμένο με το σημερινό post)

Ξαναδιαβάζω το πρόσφατο ποστ σχετικά με την αποπομπή προπονητή όπου και επιτίθεμαι στους εργοδότες του για την απόφαση τους....

Δεν ξέρω πως θα τα έγραφα, πως θα εκτιμούσα τα γεγονότα - και τις πράξεις- αν και εφόσον ήξερα ή - κυρίως- φρόντιζα να μάθω πριν να εκτιμήσω και διαμορφώσω άποψη σχετικά...

όσο κι αν συμφωνώ με την ''κεντρική ιδέα'' της ήδη κατατιθεμένης άποψης μου, ξανά και ξανά διαβάζοντας την, είμαι υποχρεωμένος να παραδεχθώ πως τον ελέφαντα που είδα μακρυά, βιάστηκα να τον βαπτίσω κατσίκα...


Όπως και  υποχρεωμένος είμαι, να υποσχεθώ πρώτα στον εαυτό μου, πως θα πρέπει να αφήσω πίσω την παιδική ηλικία και τα ..κουβαδάκια της.

Το ποδόσφαιρο δεν είναι η ζωή μας, είναι ένα κομμάτι από τη ζωή μας...

Δεν εύχομαι χρόνια πολλά στο blog , μην το κάνετε ούτε και εσείς, κανείς δε ξέρει αν υπάρχει αύριο...

Τα σέβη μου.